Las Fallas!

Daar zit ik dan. Nou precies 4 uur en 42 minuten gewerkt te hebben, zit ik lekker gewassen in mn bedje. De afgelopen week is zwaar geweest. Het was Las Fallas, dat begon op maandag. Op Las Fallas eren ze de verjaardag van San José met veel vuurwerk, veel lawaai en veel vuurwerk. Ze maken met allerlei buurtverenigingen poppen/praalwagens die op elke kruispunt van de straat staan. Er kon de afgelopen week dus niet gereden worden hier. Wij wonen om de hoek bij de grootste en mooiste Falla (de praalwagen). Elke dag van Las Fallas doen ze iets speciaals. Er zijn optochten, ze eren Maria met het leggen van bloemen, veel muziek, vrouwen in mooie kleding en nog veel meer. Overdag worden er vooral veel strijkers afgestoken op 1 meter van je oor af door kinderen van 3 tot 6 jaar. Dat gedeelte aan Las Fallas is echt niet leuk. Ook worden er met Las Fallas elke dag stierengevechten gehouden. Dat is heel traditioneel en dat wordt vooral door de oudere mensen zeer op prijs gesteld. Zonder enige voorstelling ging ik daar heen. Bij deze kan ik zeggen: ga er niet naar toe. Ik wist gewoon niet wat er ging gebeuren, ik had er gewoon echt niet over nagedacht. Die beesten worden gewoon mishandeld en vervolgens doodgestoken, verschrikkelijk. Ik dacht dat het 'leuk' zou worden, maar na 1 stier ben ik opgestaan en vertrokken terwijl het eigenlijk 2,5 uur zou duren. Dat mensen daar voor hun lol gaan zitten, bahbah. Maar goed, het is goed dat ik het heb meegemaakt, kan ik dit tenminste tegen jullie zeggen.

Woensdag was de eerste dag dat ik op stap ben gegaan met de meisjes. Zij hadden al afgesproken met 2 collega's van Annemiek en toen zijn we met z'n allen naar de nachtelijke vuurwerkshow gaan kijken. Echt niet normaal, HOE MOOI! Om 1 uur s'nachts, elke avond met Las Fallas in de drooggelegde rivier. En dan kijken voor bijna 20 minuten lang naar het mooiste en hardste vuurwerk. Dat was echt een groot feest! Daarna zijn we nog gaan drinken, waar ik met Annemiek echt een groot feest had. Annemiek en ik hebben dezelfde slechte foute humor, dus dat gaat goed samen.

Daarna ging de wekker weer 3 uur later, omdat ik gewoon moest werken. Voor die avond waren we door mijn collega uitgenodigd bij zijn vrienden bij een bbq. We moesten zelf ons eten meenemen, maar het was in een pub. Die combinatie was voor ons heel onlogisch, dus we zagen er een beetje tegenop om te gaan. We voelden ons heel ongemakkelijk toen we daar aankwamen. Een bbq op straat, 20 mensen in een lokale pub en dan moest je je eigen eten klaarmaken. Uiteindelijk ben ik blij dat ik gegaan was. De mensen was een bij-elkaar-geraapd-zooitje van kennisen en vrienden, maar dat maakte het zo leuk. Veel talen werden er gesproken en iedereen deed gewoon hartstikke aardig en het was helemaal niet ongemakkelijk. We waren weer een ervaring rijker in het echte Spaanse leven van de studenten daar. Daarna ben ik samen met Joyce nog naar de nachtelijke vuurwerkshow gegaan en toen ben ik lekker gaan slapen om 3 uur.

Vrijdagochtend kon ik uitslapen, maar ik wilde graag nog de laatste 'mazcleta' zien. De 4 minuten durende harde vuurwerkshow om 2 uur s'middags op het Plaza d'Ayuntamente (=het gemeentehuisplein). Die moest ik voor de laatste keer toch gaan luisteren, want dat is echt zo vet. Dat geluid van het vuurwerk trilt gewoon door je hele lichaam.

Vrijdagavond is de laatste avond en dat noemen ze 'la crema de Las Fallas'. Oftewel, de crematie van de poppen. Om 1 uur s'nachts worden alle poppen in de hele stad op elke hoek van de straat in de brand gestoken. Ja, dat is gewoon tussen de huizen, ja, dat is echt levensgevaarlijk! Het is hét belangrijkste moment, dus dat was leuk om mee te maken. Op de foto's is misschien duideijk hoe hoog die vlammen rijken, midden tussen de huizen. Bij de belangrijkste en grootste kwam er brandweer bij staan om de huizen nat te houden. De huizen zijn hier 6 verdiepingen hoog en dat vuur rijkt dus tot daar.

Vrijdagavond kreeg ik ook een smsje van mijn coach Raúl dat we de volgende ochtend om 9 uur zouden vertrekken voor een hockeywedstrijd op zaterdag. Na de afgelopen week vol werken en op stap gaan, had deze Annemiek daar dus weinig zin in. Ook gezien het feit dat ik nog dingen voor school moest doen, had ik zin in een weekend thuis. Gelukkig dacht de trainer daar heel anders over en hij wilde persé dat ik meeging, omdat ik belangrijk was en omdat ze me nodig hadden. Dus toen ben ik na de 'crema', 3,5 uur later weer opgestaan, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik richting de bus gegaan. Omdat Spanje geen echt hockeyland is zoals Nederland, moesten we 10 uur reizen om tegen onze tegenstander te spelen. Daarom vertrokken we al op zaterdagochtend. We gingen met 2 kleine busjes voor 9 personen richting het noorden tegen de Pyreneëen aan. Het uitzicht onderweg met een heerlijk zonnetje was echt geweldig. Daarbij zat ik 10 uur met 8 Spaanse meisjes in een auto, dus mijn Spaans ging er ook op vooruit. Ook leerde ik de meisjes beter kennen, want dat is tot nu toe nog niet echt gelukt. Toen we eenmaal in Ourense aankwamen, hebben we daar lekker gegeten en gechilld. Op mijn kamer zaten de meeste mensen een film te kijken. Aangezien ik een Spaanse actiefilm niet zo zag zitten, had ik lekker X-factor op mijn laptop aangezet. Dus ik heb daar lekker zitten meezingen en lachen, terwijl zij een spannende film zaten te kijken.

Om 9 uur moesten we alweer aan het ontbijt zitten om vervolgens naar de teambespreking te gaan. Die teambespreking is voor mij totaal onbelangrijk, ik snap er de ballen toch van, dus ik had net zo goed nog een uurtje kunnen doorslapen. Daarna zijn we naar het hockeyveld midden in de bergen gereden, zo mooi! Ik heb vervolgens de hele wedstrijd voorstopper gespeeld en ik moet zeggen dat ik dat best goed gedaan heb. Ik kreeg ook veel complimenten, dus de reis was niet voor niks.

Daarna met z'n allen pizza gegeten om vervolgens de reis terug te gaan maken. Ik ben achteraf heel blij dat ik mee meegegaan. Zelfs toen vanochtend de wekker wéér om half 8 ging om te gaan werken, terwijl ik wéér pas om 3 uur lag te slapen.

Vandaag heb ik dus maar 4 uur en 42 minuten gewerkt, omdat mijn chef Manolo zag dat ik om op te vegen was. Er was niks te doen, dus hij heeft me naar huis gestuurd en ik moest per sé gaan slapen. Slapen doe ik vannacht wel, maar het was heerlijk om zo vroeg thuis te zijn.

Deze week even geen gekke dingen tot donderdag, dan komt mijn lieftallige broer en zijn vriendinnetje alweer richting het warme zuiden. Het is hier inmiddels 25 graden, dus een mooi weertje om de Amsterdammers te ontvangen.

Ik zeg hastalapasta!