Even up to date blijven natuurlijk!

Na een lange tijd niet schrijven, was het weer tijd om een stukje te schrijven. Ik heb er mijn foto's maar even bij gepakt voor de chronologische volgorde. Het is alweer lang geleden, omdat er zoveel is gebeurd dat ik er eigenlijk geen tijd voor had. Vandaar dat ik nu op een rustig momentje even ga zitten typen.

Nadat Rob naar zijn zieke vriendinnetje was vertrokken, had ik voor 1 week rust. Er was bij geen van mijn huisgenoten iemand over de vloer, dus we zijn een paar keer wat gaan drinken. Zo hebben Joyce en Inge een theehuis OM DE HOEK ontdekt. Een Arabisch theehuis waar je waterpijp kan roken en waar je op de grond moet zitten. Hartstikke leuk en jammer dat ik daar niet met Rob en Inge heen kon. Met zn 4en (Joyce, Inge, Annemiek en ik) zijn we daar voor mijn vertrek naar Nederland thee gaan drinken. Ik ben inderdaad in Nederland geweest voor de verjaardag van Dirk, als verrassing. Dirk had al zoveel gevraagd en geraden dat hij het eigenlijk wist, maar ik heb niet toegegeven. Zeker weten, deed hij dus niet. Toen ik donderdag 8 april werd opgehaald door Vaat in Dusseldorf was Nederland weer gewoon Nederland. De A50 ging nog steeds van Nijmegen naar Den Bosch en de A59 nog steeds richting Drunen. 's Avonds was oma er ook bij tijdens het eten! Lekker frietjes met spareribs, lekker voor mij, maar ook zeker voor oma! Daarna heb ik een aantal dagen met Dirk doorgebracht op zijn verjaardag om vervolgens dinsdag samen met mam richting Valencia te gaan.

Om in Valencia aan te komen, was weer heel erg raar. De eerste dagen in Nederland leken als mijn vakantiebestemming, maar op dag vier was het alweer mijn eigen bed en mijn eigen tuin en gewoon Nederland. Om dan in Valencia te komen, was even slikken. Mam zou 4 daagjes blijven, maar ik moest gewoon werken. Ik heb mam wel alles kunnen laten zien wat belangrijk was, want ze zou 3 weken later toch met pap weer komen.

Die 4 dagen werden door een Eujguayrivik-se-vulkaan 10 dagen waardoor mam er nog een leuke Spaanse cursus bij heeft kunnen doen. Als ik naar mijn werk ging, ging mam naar de cursus. Met mam was het heel leuk, vooral toen we waterpijp gingen roken, want wie ziet zn moeder nou waterpijp roken, maar we wisten allebei dat het ook weer tijd was om te gaan. Ik moest hier mijn eigen leventje leiden en daar was ik ook hard aan toe. Maar daar moest ik nog even op wachten. Op zaterdagochtend ben ik met mam richting het vliegveld gegaan. Na dikke kussen en VELE TRANEN heb ik mam op het vliegveld uitgezwaaid. Één verdieping lager, de aankomsthal, kwamen mijn vriendinnetjes alweer aan. Na een kopje thee zag ik 4 dik-ingepakte schoolvriendinnetjes aankomen. Alleen Linda kon door het verzetten van de vlucht door de aswolk niet meer mee en dat is toch 1/6de gezelligheid minder!

Ook de vriendinnetjes hebben zich zelf moeten vermaken en dat hebben ze vooral op het strand gedaan. Om half 5 kwam ik hen dan vergezellen en savonds hebben we lekker samen gegeten. Iedereen was toe aan rust en dat kwam mij ook goed uit. Noreen is naar huis gegaan als neger, Kim als latina, Merel als Oerang Oetan met rode billetjes en Lieke als een Hollander die dacht dat ze bruin was. Een leuke vakantie!

Toen de rust was wedergekeerd in huize Valencia kwamen na 4 dagen mijn paps en mams alweer, waar ik zojuist een smsje van heb gekregen dat ze mochten instappen. Aangezien mam voor de eerste keer in haar leven de weg BETER kende dan vaat, kon vaat genieten van een heerlijke vakantie waar hij achter zn vrouw kon aanlopen, in plaats van andersom.

Samen zijn we gezellig meerdere malen uiteten geweest, inclusief de Mac Donalds. Afgelopen weekend zijn we zaterdagavond gereden naar Calpe, waar Conchita, een vrouw uit het hotel, een huisje heeft aan het strand. Een paradijsje voor een paar dagen en voor mij de ideale plek om bij te komen. Ik mocht dan ook ongestoord uitslapen zondag om vervolgens op het strand te gaan liggen. Daar hebben we gezellig ontbeten, gechilld, groene chips met een koud blikje cola genuttigd en paps en mams zijn bruin geworden (want dat doe ik niet). Zondagavond lieten ze mij helemaal alleen door de bergen naar huis rijden, wat natuurlijk geen enkele ouder toestaat, maar aangezien mijn ouders hun eigenbelang voorop stellen, lieten ze mij gewoon gaan. Wat een feestterugreis was dat! In de bergen, ondergaande zon en een mooi muziekje op. Het was jammer dat ik moest opletten op de weg, want anders had ik alleen maar om me heen gekeken.

Pap en mam hebben samen maandag in Calpe doorgebracht en ik moest weer om 8 uur beginnen met werken. Afgelopen maandag was even een dag dat het wat minder ging. Op het hotel hebben ze me heel goed opgevangen en ik kon bij Eva, een collega, mijn ei kwijt. Zij begreep mij en heeft meteen actie ondernomen. De afgelopen 2 weken moest ik om 8 uur beginnen om allereerst bij het ontbijt te werken en daarna in het restaurant. Dit heeft mij een beetje opgebroken, samen met de hockey.

In het ontbijt is het hartstikke leuk en ik werd dan ook elke keer naar voren geduwd als er een buitenlandse gast kwam, omdat niemand Engels spreekt van het ontbijt. Het switchen van het Spaans-Engels-Nederlands-Spaans-Engels is heel verwarrend. Zo reageer ik vaak op Engelse gasten met woordjes zoals 'vale, gracias'.

1x werd ik door Eva geroepen: 'Anna, ven van, Anna!' (Anna, kom kom, Anna!) Dus ik rennend daar heen. Stonden er 3 gasten met een aantal vragen. Eva spreekt echt geen woord Engels en het was mijn eerste dag bij het ontbijt. Ik moest dus vervolgens tolk spelen. De gast vroeg dit.....vertalen.....de gast wil dit in het Spaans vertellen tegen Eva.....reactie van Eva.....vertalen.......naar de gast in het Engels uitleggen wat de bedoeling was en dat voor 6 minuten lang. Dat is lastig!!!


Bij de hockey is het minder aan het worden. Door het Spaans in het algemeen, de cultuurverschillen, het harde werken en mijn niveau van Spaans spreken, is de energie er niet meer om daarbij ook te hockeyen. Bij het hockeyen heb ik er extra veel last van, omdat dan alle factoren van hierboven aanwezig zijn. Ik kan met die meisjes te weinig communiceren waardoor het spelen met hun ook te moeilijk is voor mij. Ik krijg minder ballen, waardoor ik slechter speel, waardoor ik commentaar krijg en waardoor mijn Spaans slechter word omdat ik langer wil nadenken. Het is heel leuk geweest en het team en de coach hebben me zo goed mogelijk proberen te helpen, maar het werkt niet. Je moet je voorstellen dat je naar een teambespreking zit te 'luisteren', maar waar je niks van verstaat, behalve dan je naam Anna. Moeilijk dus.

Vanaf morgen werk ik het restaurant en begin ik dus om 12 uur smiddags. Dat betekent uitslapen en niet kunnen trainen. Het einde van de hockey is toch al in zicht, dus we laten het er maar bij. Het was wel een enorme ervaring om mee te maken! Naast dat het veel energie kostte, heb ik het ook heel leuk gehad en het is sowieso leuk om een keer met een ander team mee te trainen en spelen.

Pap en mam zitten nu in het vliegtuig, nadat ze 5 uur op het vliegveld hebben gezeten, omdat het twijfelachtig was OF ze zouden vliegen, vanwege de aswolk. Maar ze zitten, dus die zijn vanavond alweer thuis.

Dirk staat donderdag als alles volgens plan gaat, zonder aswolkproblemen, op de stoep en daar heb ik natuurlijk HEEL VEEL ZIN IN!

En dan op naar 1,5 maand afsluiting van mijn tijd hier. Ik moet dus veel gaan genieten. En dat gaat beginnen met een vakantie met Dirk!