VAMOOOOOOOOOS (2)

Het tweede deel van mijn inhaalrace heb ik toch maar vandaag voortgezet, omdat ik gisteren zo kapot was dat ik er geen kracht meer voor had:

Aangezien Lieke en ik de echte reizigers zijn in het gezelschap zijn we zaterdag samen met Marieke (Someren) en Adam (Wales) met een tour meegegaan. Ik had me voor deze tour via school al aangemeld voor afgelopen weekend, maar daar boden ze het voor 300 pesos aan en dat is het dubbele van wat we nu hebben betaald: 150 pesos.

Met een busjes voor 10 personen gingen we allereerst richting de grootste boom van Noord en Zuid-Amerika en ja, hij was echt groot. Niet dat het heeeeel spectaculair was, maar het was mooi om gezien te hebben. Daarna op naar Tuxtalec (ofzoiets) waar we gingen kijken hoe ze kleden maakten. Er werd ons verteld uit welke planten en bloemen ze de kleuren haalden om het materiaal kleur te geven. Er waren super veel grote en mooie kleurrijke kleden, maar het geheel leek een beetje gespeeld. Hij stond gewoon in een spijkerbroekie met een poloshirt en rolex en er was geen inheemse bewoner te bekennen. Ook zeiden ze dat het 3 weken duurde voordat zo`n kleed klaar was en ik weet het niet zeker, maar ik kon het niet echt helemaal geloven. Ook kon ik geen kleed van 2,5 m bij 1,5 m kopen, dus maakte het ook niet uit.

Na dit dorp, met trouwens een prachtig uitzicht over de bergen, want het lag midden in de bergen, zijn we naar Mitla gegaan. Mitla, een plaats waar ruines waren, maar we wisten het verhaal er niet achter, dus dat moet ik nog even gaan lezen in mijn boek. Wel was er een heel leuk klein marktje waar we sombreros en sjaaltjes gekocht hebben.

Na Mitla kwam mijn absolute favoriet tot nu toe: Hierve del Agua. Een hotspot midden in de bergen, megaaaa uitzicht over de bergen, heerlijk water, zonnetje, verbranden en gaan! Super, echt heerlijk en het was zeker de moeite waard. Lieke wilde allereerst niet, maar ze heeft zich toch over laten halen en is gaan zwemmen. Wel lag Hierve del Agua ECHT midden in de bergen en ik was dan ook ontzettend misselijk, want het waren onverharde wegen. Onverharde wegen in Nederland zijn nog enigszins recht en glad, maar hier waren stenen, rotsen, gaten en een afgrond aan de rechterkant. Goed, dat is survivallen en uiteindelijk kon me het helemaal niks meer schelen toen ik in die hotspot (ALS EERSTE) lag te zwemmen.

Na al het lopen, reizen, zien, zwemmen, zon, doen enzo, waren we allemaal wel een beetje klaar met de tour, maar we moesten nog naar een Mezcalrestaurant en fabriek. Mezcal is in Mexico het nationale drankje en het is net spiritus. Je hebt het in alle soorten en maten, maar er werd ons in snel tempo laten zien wat er allemaal was en hoe. Lieke en ik hielden ons op de achtergrond en keken toe hoe de anderen met knijpende ogen en rare bewegingen hun mezcal naar binnen stonden te werken. Wat nog het leukste van allemaal was, was mijn ontdekking. Aangezien er super veel vliegen in die Mezcalfabriek zitten en van warmte houden en iemand onze deur van de auto had laten openstaan, zaten er echt 100 vliegen in onze auto. Lieke en ik kwamen niet meer bij en de anderen mensen stapten gewoon in. Ik zat gelukkig helemaal voorin en had niet zoveel last van de vliegen, maar ik moest er zo om lachen. Ik heb ook echt heerlijke fotos gemaakt. Maarja, met deuren dicht en maar 1 raam open, gaan die vliegen niet weg, dus ik stelde voor om de achterdeur even open te doen en dat te rijden. Alleen die deuren gingen te ver open en daarom rende ik achter de auto aan. Dus. Annemiek.

Jullie lezen het wel: super dag!

Aan het einde van de dag moest ik verplaatsen van gastgezin naar appartement. Het was geen moeilijk afscheid, want ik had echt veel zin om lekker naar dat appartement te gaan en te gaan beginnen met het vrijwilligerswerk. Lieke en ik hadden veel ideeen en we waren klaar om ze te gaan uitwerken. Wel heb ik in mijn beste spaans Marina bedankt voor alle moeite en inzet en heb ik de rest van de familie gedag gezegd. Taxi van Mier y Teran naar La boulevard de Panteon General numero 103.

Zondagochtend: verder met onze tripjes. Lieke en ik hadden al een aantal dagen het plan om naar Monte Alban te gaan en dat hielden we dan ook vol. Ondanks dat iedereen sjaak afhaak was, gingen we toch. Na even zoeken kwamen we rond een uurtje of 12 sochtends aan bij een hotel. Het kostte 300 pesos voor de reis met gids. Er ging ook gewoon een normale kraakbus uit Mexico naar Monte Alban voor 38 pesos, dus gingen we daarna op zoek. Eenmaal gevonden werden met een super busje door de arme buitenwijken van Oaxaca naar Monte Alban gebracht. Lieke en ik waren niet in voor een ontzettend culturele dag en hebben ze lekker alles op ons gemakkie gedaan. Eerste ff zitten en met zn tweeen genieten van het uitzicht. (Ja, dat uitzicht blijft mooi) Ook hebben we even gepraat over wat serieuze dingen en dat was een mooi moment.

Daarna gingen we naar binnen voor 15 pesos. We werden zoals altijd aangegaapt door mannen. Het zijn:
1. politieagenten
2. ME-ers
3. Verkopers
4. Taxichauffeurs
5. oude mannen
6. jonge mannen
7. ALLES!

Ik heb hem (de verkoper van Monte Alban) even in het Nederlands verteld wat ik ervan vond en hij had in de gaten dat het niet aardig was, wat ik zei. Lieke moest heel nodig naar de wc, maar er stond een rij van hier tot Tokyo. Lieke en ik zouden geen Nederlanders zijn als we niet bij de mannen zouden gegaan. De Mexicaanse vrouwen in de rij, en de mannen in de wc kwamen niet meer bij na het zien van onze actie. In het Spaans hoorde ik: maar dat is voor mannen, hier is de rij voor vrouwen. Dus ik zei: En Holanda es mas differente que en Mexico...en ik maakte een gebaar dat Lieke gek was. Wat een lol, wat een lol!

Monte Alban was prachtig, maar ook hiervan weten we niet de betekenis en dat moet ik nog nazoeken. Wel hebben we (lekker Amerikaans) onder het genot van coca cola en normale chips genoten van het uitzicht en Monte Alban. Ook hebben we daar een beetje lopen geinen met foto`s maken en de fluitmannetjes, die je elke keer aanvallen bij het aanraken van iets.

Maandagochtend zouden we naar la Geulageutza gaan en zondagavond was daarvoor een soort introductie. Heel het stadion vol, allemaal Mexicanen, lekker donker en het was leuk om mee te maken. Lieke, Annelie en ik wilden eerder weg zijn dan de hele meute, omdat we een taxi wilden krijgen. Bij het verlaten werd echt recht boven ons vuurwerk afgestoken en het was echt SUPER MEXICAANS. Lekker onbezonnen en zonder goed na te denken, hartstikke gevaarlijk en nouja, mexicaans....! Ik heb er wel een filmpje van gemaakt, ik stond er immers toch RECHT onder!

Owja, filmpjes en fotos ga ik niet plaatsen, dat kost me mega veel tijd en moeite. Dus jullie moeten echt wachten totdat ik thuis ben om alle verhalen in kleur te zien.

Op maandagochtend was het dan echt zover, de Geulaguetza. Een spektakel hier waar veel mensen uit het hele land naar toe komen. Er zijn ook veel rellen om, omdat er ook veel politici naartoe komt. Het begon om 10 uur, maar we waren er al om 8 uur. Aangezien het midden in een stadion is, in de bergen, mwerd ons geadviseerd veel te smeren en een sombrero op te zetten. Die kregen we bij de ingang en na wat smeren, eten, ontspannen, introducties enzo begon het hele spektakel. Uit elke regio binnen de provincie Oaxaca werd de klederdracht geshowd en het dialect gesproken. Ook werd de dans natuurlijk laten zien en zo kwamen er binnen 2 uur zo`n 15 groepen voorbij. Elke groep had een eigen verhaal en tradities. Wat zo bijzonder aan dit alles is, is het gooien van de traditionele etenswaren, dranken, hoeden, manden enzo. Dus na elke dans ging het HELE publiek staan om bekogeld te worden met limoen, citroen, avocado, rieten manden, hoeden, brood, snoepjes en wat nog het ergste was: ANANAS! Ja, ik meen het, ananas gewoon RECHT het publiek in om naar de hebberige mensen te gooien. En niet alleen de Nederlanders zijn van het: wat gratis is, wil ik hebben! Heerlijk om te zien. Ook kwamen er volgens mij artiesten zoals onze Jan Smit en Frans Bauer langs. Heel het publiek zat te zingen, met hoeden te zwaaien en te lachen en we deden dus gewoon mee.

Na de Geulageutza was het tijd voor onze volgende afspraak. Omdat ik dus mijn geld aan uitstapjes met de kinderen wil besteden, gingen we om 3 uur richting het weeshuis. We werden aangevallen door alle kinderen (zelfs ik, die nog niet eens alle kinderen had gezien, maar omdat de andere 4, die ik al wel kende, aan me hingen.) Vamooooos met een taxi naar de bioscoop. Lieke en ik hebben samen even rapidomente inkopen gedaan voor die kinderen, pizza gekocht en opgegeten op straat, bioscoopje in, kinderen blij, iedereen happy, ik happy en gaan! Jammer genoeg was het stressvolle gebeurtenis, omdat er 3 duitse mutsen bij waren die echt helemaal niks uitvoerden en dus alleen maar een blok aan ons been waren. Maar goed, daar gaat het allemaal niet om, de kinderen zaten propvol van al het eten, ze vonden het grappig en ze hadden een leuke middag gehad. De vrijwilligers snapten vrij weinig van de film, want hij was in het Spaans, maar de kinderen waren constant aan het lachen en dan is het goed!

Nou, dan alleen vandaag nog: Lieke was ziek en ging dus niet mee naar het weeshuis. Toen Annelie en ik daar eenmaal aan kwamen, bleek dat alle kinderen naar zomerschool waren, behalve eentje. Die was te oud, 16. We hadden de vorige dag nog gevraagd of we nodig waren en er werd, op zn mexicaans, weer lekker hard `ja` geknikt, maar vervolgens bleek er niks te doen. Maar omdat we er nu toch waren en Lieke en Annelie al zoveel geschilderd hadden, wilden we nog meer verf gaan kopen om de keuken op te pimpen. Dus die jongen, waar ik zn naam niet van weet en dat vind ik heel erg, ging met ons mee en hij vond het heerlijk. We gaven hem 50 pesos en daarvan kocht hij fruit en een voetbal. We namen hem mee naar de supermarkt, ons huis en weer terug. Annelie wilde graag naar huis, maar ik kon hem niet nog 2 uur alleen laten in dat huis en daarom ben ik met hem gaan spelen. Hij is de meest getraumatiseerde jongen en hij wordt heel veel gestraft, omdat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en hij kan dat niet uiten. Annelie zei dat ze weinig contact met hem krijgt, maar ik heb het idee dat hij mij vertrouwt en dat hij me heel aardig vindt. Hij lacht de hele tijd en slentert achter me aan.

Ik stelde dan ook voor om nog een potje te gaan basketballen en ik heb hem in mn slechte spaans uitgelegd hoe je moet 21-en, of hoe het ook heet. Hij moest ff inkomen, maar we hebben echt lol gehad, door vrij weinig te zeggen en alleen een potje te basketballen. Ook had ik voor hem een grote watermeloen gekocht in de supermarkt, want ze ogen begonnen echt te glinsteren toen ik het voorstelde. Ik heb hem de watermeloen laten `tjaktjakken` (ik wist niet wat snijden was in het spaans) en hij was koning te rijk. Hij bleef maar `tjaktjakken` EN lachen!

Nou ben ik eindelijk klaar met mijn verhaal van de afgelopen dagen. Vandaag ga ik met Lieke nog de nodige dingen uitstippelen. We gaan namelijk naar Puebla dit weekend, met zn tweeen en daarvoor moeten kaartjes worden gekocht. Ook gaan we morgen zwemmen met de kiddos, pannenkoeken op donderdag, themadag op vrijdag, dus nog genoeg te doen.

Vandaag ga ik mijn dag eindelijk eindigen met helemaal NIKS, zodat ik morgen er weer vol tegenaan kan.

HASTA LUEGO!

p.s. smsjes komen bij mij niet aan, en dat bedenk ik me nu pas. Dus als er smsjes gestuurd zijn, sorry voor het niet antwoorden, maar dat zit er hier niet in!