Inspannend!

Nadat ik lekker gedoucht heb en mijn lekkere sportkleren heb aangetrokken, ben ik maar eventjes naar een internetcafe gelopen om even te updaten. Er is inmiddels namelijk al veel gebeurd.

Zo ben ik naar de kapper geweest voor 1,80 euro.En dat vond ik wel een mooi bedrag. Het is dan wel alleen maar recht en simpel, maar de dooie puntjes zijn eraf en die vrouw heeft haar dagsalaris weer verdiend.

In mijn vorige verhaal eindigde ik op woensdagavond. Nadat Lieke, Annelie en ik met de jongens gezwommen hadden, zijn we met zn 3en richting Hogar de las Ninas gereden.

We waren geschokt en bereid om de grootste dingen te veranderen. Donderdagochtend zouden we eerst naar de jongens gaan en daarna naar de meisjes. Ik weet alleen op dit moment even niet meer wat we gedaan hebben, maar Lieke en ik zijn samen naar de meisjes gegaan, owja, en hebben daar gesproken met de directrice. Kuka, en ze bloeide helemaal op toen ze hoorde wat we allemaal wilden gaan doen. Ook vroeg Lieke haar of ze nog wat nodig hadden en bij elk voorstel dat Lieke deed, begon het gezicht van Kuka te stralen. Ze pakte maar snel pen en papier om alles op te schrijven. Het gaf ons een goed gevoel dat er EINDELIJK een Mexicaan was, die gewoon zei waar het op stond. Het enige jammere is, is dat je niet weet wie je hier kan vertrouwen. Toch voelde het goed met die Kuka en dat was wederzijds. Ik had in Nederland voor mijn vertrek bij de action wat meisjesspulletjes gekocht op aanraden van Ans Schillings. Allemaal haarspulletjes en Ans had nog wat stickers gegeven. Ik had die donderdag meegenomen en echt 35 MEISJES stonden springend en graaiend om me heen.

Als ik dan terug denk aan de woorden: ´nee, de meisjes hebben niks nodig om te spelen.´ Jaja, ze waren al helemaal hoteldebotel van wat frutspulletjes. Ook zaten ze in ons haar, aan onze huid, aan mijn horloge, hingen ze aan mn benen, zaten op schoot en ga zo maar door. Het is sowieso een wijk waar ze opkijken bij een blanke. Dus die kinderen, die nooit het huis uitkwamen, waren helemaal gelukkig.

Vol goeie moed liepen we het huis uit, Lieke blij dat ze eindelijk een goed doel had gevonden en ik omdat het goed aanvoelde. Met 2 jongens, Marcello en Adrian hadden we die ochtend al verf gekocht en we zouden dan vrijdagochtend de keuken gaan verven bij de jongens en tafels bij de meisjes.

Omdat de sportleraar had gezegd dat de jongens de volgende dag een zomercursus hadden, kregen we veel goede moed om die hele keuken, rapidomente, op te ruimen en te verven.

Die avond zijn we met Marieke, Annelie, Lieke, Adam, Zac en Nathalie uiteten geweest, omdat Adam en Zac de volgende avond weg zouden gaan. Daarna zijn we nog naar de salsabar gelopen, om vervolgens te kijken naar alle natuurtalenten waar wij niet tussen passen. Wel heb ik Adam (een verlegen onzekere Engelsman) zover gekregen om nog een dansje te doen, en ja, jullie raden het al...ik was de leider, omdat hij niet wist hoe het moest en ik gewoon maar wat deed, zoals ik altijd doe! (He schatje?)

Vrijdagochtend dus vroeg uit de veren om die keuken van die jongens eens een kleurtje te geven. Zoals het hier altijd in Mexico gaat, ging het die dag ook weer. De jongens waren gewoon thuis, wisten niks van een zomercursus, en verveelden zich de pleuris. Wij hadden zin in een muziekje, kwastje, geen gehengelbengel en gewoon klaar zijn. Maar omdat de jongens zo ontzettend lief zijn, wilden ze ons allemaal helpen. Maar dat werkte dus niet optimaal. We hadden niks om met die jongens te doen, zij wilden helpen, dat kon niet, dus het was lekker Mexicaans.

De keuken hadden we bijna helemaal afgemaakt, maar we moesten alweer naar de meisjes toe. We kwamen daar met verf aan EN HET WAS 1 GROTE RAMP! Annemiek gaat niet naar de PABO, dat is 1 ding wat zeker is. 35 meisjes, met de leeftijd van 5 tot 14 jaar werden helemaal gek. Omdat ze de minimale aandacht krijgen die ze verdienen, vonden ze het heeeerlijk om aandacht te krijgen: EINDELIJK! We begonnen daar, na vragen aan Kuka, de tafeltjes te schuren en te verven. Alle kinderen kwamen binnen rennen, alles aanraken, afpakken, kietelen en zo verder. Die Kuka was nergens te bekennen en we stonden daar hulpeloos met 35 meisjes. Ik had gevraagd of de kinderen de tafeltjes mochten verven met wat ze wilden en Kuka had ja geknikt. De kinderen sprongen, gilden, renden, klierden, huilden, knepen, scholden, trokken aandacht en WIJ STONDEN DAAR! Ik had het niet meer! Lieke en ik gingen over op de ´supernanny-tactiek´ en dat is keihard negeren. Ja, die kinderen wilden aandacht. Ja, die kinderen kunnen er niks aan doen. Ja, die kinderen zijn zo, want het zijn kinderen, maar jezusmina, wat werden wij er gek van. Lieke was over de zeik, ik stond in het Nederlands te schelden en die kinderen......die lachten erom. Toen ben ik in het Spaans gaan uitleggen dat het niet zo werkt. Het was een chaos. Nu kan ik erom lachen, maar ik zei tegen Lieke: ik moet hier weg!

Gelukkig hebben we ze door negeren ALLE 35 weggekregen en konden we rustig de tafeltjes schilderen. We kunnen het die kinderen ook niet kwalijk nemen, omdat het logisch is dat ze aandacht willenn, omdat ze die nog nooit hebben gekregen.

Lieke is toen met die mensen gaan rondlopen om alles te laten zien en ik ben met die kinderen gaan spelen. We kwamen er alleen al snel achter dat:
1. Die kinderen ALLEMAAL luizen hebben!
2. Die kinderen DIE LUIZEN uit elkaars haren stonden te ETEN!
3. Er geen stromend water is.
4. De kinderen 2 verrotte kledingstukken per persoon hebben.
5. Er geen sanitaire voorzieningen zijn.
6. De WC echt te vies voor woorden zijn.
7. Kuka de telefoon en haar bloemen belangrijker vindt dan de kinderen
8. Er geen orde en structuur is
9. De kinderen elkaar in elkaar slaan als ze de kans krijgen
10. Er een vrouw woont van 38, geestelijk gehandicapt, die alleen kan brabbelen.
11. Kwantiteit boven kwaliteit gaat
12. Veel kinderen dialect of zelfs geen Spaans spreken.
13. Geen educatie vanwege tekort aan vrijwilligers.
14. En ga zo maar door....

Nadat Lieke het rondje had gelopen en ik gespeeld had, moesten we al knielend alle bordjes met chloor en vies regenwater gaan staan afwassen. Last van onze rug en geen zin was het resultaat.

Het is gewoon dat alles daar opnieuw moet worden opgebouwd. Lieke is al helemaal bereid om zich daar voor in te gaan zetten, en ik wil haar zeker gaan helpen! We hebben het al over salsa-avonden voorbereiden, geld inzamelen. Ik wil me liever richten op de jongens, omdat ik gehecht aan ze ben en omdat ik wil dat geen van deze kinderen na het einde van het weeshuis op straat beland.

Zoals jullie wel kunnen begrijpen was ik ZO BLIJ toen ik buiten stond. We hebben de hele terugweg niks tegen elkaar gezegd. Lieke dacht dat ik onder de indruk was, maar ik had gewoon geen puf meer. We kwamen thuis, meteen gedoucht en toch maar even naar Lieke gegaan, omdat je ZO GRAAG iets wilt doen op dit moment, maar het haast onmogelijk is. We hebben dus op dat moment de afspraak gemaakt dat we die vrijwilligers gaan helpen met wat ze willen, maar dat we in Nederland moeten beginnen met de rest.

Op vrijdagavond zouden Adam en Zac afscheid nemen en Lieke en ik zouden even gaan. Ik was na de douche met mn Ipod op bed gaan liggen en ik sliep binnen een minuut. Ik heb tot de volgende ochtend 9 uur geslapen, want ik was KAPOT!

Kuka had gezegd dat we zaterdag zeker nuttig waren en dus waren we van plan om Puebla (een mooie stad, waar we een trip naartoe wilden maken) zouden afzeggen, zodat we konden helpen. Reizen deden we wel na het vrijwilligerswerk. Dus met de moed in onze schoenen liepen we zaterdagochtend richting weeshuis. Een uur te laat, moe, geen zin EN natuurlijk, Mexicaans, NIEMAND daar. Behalve die geestelijk beperkte vrouw van 38, die ons stond aan te gapen. Ze wees een beetje krampachtig, maar ze wilde de deur niet openmaken, omdat er niemand was. Toen kwam er een vrouw van minstens 80 aanlopen, O-benen, 2 tanden, een stok en snel Spaans naar ons toe. Lieke en ik hoopten zo erg dat Kuka er niet was, maar die O-benerige, 2-tandenvolle vrouw ging haar halen.

We konden wel de vloer gaan boenen met water. Nou, het liedje ´2 emmertjes water halen´ is er niks bij. Uit een put moesten wij emmertjes gaan halen. In een bak met sop, boenen, het hele plein! Het was gewoon onnuttig, maar wij zagen de kans om even fotos te maken. Alles was zo...ja, ik hou op.

Na een uur zijn we er mee opgehouden, omdat we het gevoel hadden dat we daar gewoon gebruikt werden. Onze tijd werd verspild en we werden onnuttig ingezet.

Eenmaal thuis lekker gedoucht, 3 uur geslapen, geshopt en door de stad gelopen met Lieke, boodschappen gedaan, ontspant, gegeten en lekker muziek geluisterd.

Vanochtend weer vroeg uit de veren, omdat het grote feest voor de meisjes vandaag was. Ze werden al helemaal enthousiast toen we binnenkwamen en we werden meteen aan het werk gezet. Er werd blijkbaar een mis voor het eten gehouden, door de ´vader´ van de organisatie. Het weeshuis is namelijk onderdeel van ´La Ciudad de los Ninos´. Een katholieke organisatie, die onder een oude man valt. Hij verbiedt vrijwilligers in het weeshuis en geldopbrengsten. (Geen wonder dat het er zo slecht uit ziet.) Alleen de schijn van het plaatje werd wel lekker opgehouden. Er was stromend water (warm). De WC´s waren schoon, de kinderen zagen er opgedoft uit (ondanks de luizen), alle rotzooi, kasten, lakens, troep en plaslucht was weg. Jaja, grapje zeker!

Ze kunnen het dus wel, alleen als er zo´n man met een laken om zn nek ´amen´ staat te roepen. Beetje jammer. Lieke is een dikke atheist en ik geloof er ook allemaal niks van en het was gewoon een opgezette gebeurtenis. Het was zo nep en onzinnig. Onze gezichten fleurden alleen helemaal op toen we onze lieve jongens zagen binnenlopen! Helemaal keurig in een net pakkie, gewassen en gestreken en nog net zo sneaky als elke dag. Ze vonden het ook leuk om ons te zien! We waren er helemaal klaar voor, omdat we gewoon even iets leuks kregen.

Lieke was echt tegen het bijwonen van de mis en we zijn daarom maar wat chips gaan kopen en eten. De plaatselijk tuctuc is niet aan ons voorbij gegaan. Na de vraag of ik er eventjes in mocht rijden werd er geantwoord: ´Es muy difficil´. Oftewel ´Het is heel moeilijk´. Beetje jammer, maar goed, het was het proberen waard. Daarna konden we beginnen met het eten.

Mexicanen zijn niet gewend om te organiseren, uit te leggen, individueel te werk te gaan en vooral hulp aan te nemen. Lieke en ik werd niks uitgelegd. We wilden helpen, maar zij wisten het altijd beter. Alles wat we deden werd toch weer veranderd en zelfs dingen dragen werd afgewezen. Misschien ligt het aan het feit dat we blank zijn, maar misschien ligt het aan de cultuur.

We kregen alleen de smaak te pakken toen ons horeca-instinct de hoek om kwam kijken. We hebben daar met zn tweeen even heel de boel geregeld. Drinken aanbieden, kletsen met de mensen, aangekeken worden, uitgelachen worden, eten brengen, borden ophalen, hulp aanbieden (afgewezen) en nog veel meer.

Hier zijn we echt uniek en Lieke en ik werden vaak ´guapa´ genoemd, wat knap betekent. Gewoon door oude vrouwen die helemaal stralend zaten te kijken als je langs kwam. We waren zelfs veel knapper dan alle Mexicaanse vrouwen. Mijn ogen zijn hier heel bijzonder en ik krijg er zovaak reacties over. Op deze dag 3x ongeveer, maar het is me ook al gebeurd in de supermarkt, door een oude vrouw. BEDANKT! Ook mijn grote witte horloge is helemaal je-van-het hier!

Ik ben blij als ik Nederland ben, lekker onopvallend en niet aantrekkelijk! HEERLIJK!

Na een drukke dag, inspannend en voldaan hebben we de bus gepakt en zit ik hier in het internetcafe.

Zoals de naam van het berichtje al zegt: ik span me hier volledig in! Het is vermoeiend en verdrietig. Ik maak mn dagen vol en de horeca is er niks bij! Lieke en ik hebben de afspraak gemaakt dat we ons nog gaan inzetten, maar dat het voornaamste in Nederland moet gebeuren en dat we het voor onszelf ook leuk moeten houden. Ik was blij dat Lieke er ook zo over dacht, omdat ik zelf niet meer wist hoe ik erover dacht.

Ik ben blij als het donderdag 14 augustus is, dan komt Dirk. Die dag ga ik van alles regelen, kopen, ontdekken, klaarmaken, zodat ik savonds mijn levenservaring kan afsluiten met Dirk. Klaar om te gaan reizen en even alles te vergeten. Ik ga dan lekker genieten van het mooie Mexico, want dat het is zeker! We gaan een prachtige reis maken met veel ervaringen. Ik ben er klaar voor!

Daarna lekker naar mijn landje, klaar voor Hollandse eerlijkheid!

Hatseeeeee