Verven en botjes...

Maandag waren de jongens weer helemaal aan de beurt! De week begint weer met in de ochtend de jongens en smiddags de meisjes. Toch hebben we afgelopen maandag de meisjes even overgeslagen. We hadden namelijk beloofd om met de jongens mee te gaan naar zomercursus. Aangezien ze geen school hebben, moet er iets anders gedaan worden en daarom gaan ze de ene week 2x en de andere week 3x naar zomercursus. De sportleraar had gevraagd of we mee wilden gaan, zodat we ook fotos konden maken voor Elizabeth. Elizabeth is een Amerikaanse vrouw, die ik jammer genoeg nooit gezien heb. Zij heeft dit huis vanaf de bodem af aan opgebouwd en vanwege haar inspanningen hebben de kinderen het nu relatief gezien, goed.

We kwamen sochtends precies op tijd aan, 8 uur. Die kinderen waren zoals gewoonlijk, lekker Mexicaans, nog van alles aan t doen wat totaal niet leek op zich klaarmaken voor zometeen. Niemand die er ook iets van zegt, maar goed, wij wachten wel. Ik was wel in voor een potje voetballen met echte ´mannen´! Zoals gewoonlijk kregen we meteen volop aandacht en echt iedereen richtte zich op ons! Toen dacht ik: er lopen hier 60 weeskinderen rond, GEEF HUN AANDACHT! Maar goed, dat hoort erbij. De groepen werden opgesplitst en er waren 3 activiteiten; knutselen, american football in zand en voetballen/basketballen. Natuurlijk heb ik even meegedaan en dat vinden die kinderen leuk! Voetballen, american football, basketballen, touwtje springen, knutselen, fotos maken, marktje lopen, chips kopen voor die jongens en lol hebben! Het was lekker warm en super leuk! De kinderen vonden het volgens mij ook ´padre´ (cool) dat wij mee waren!

Om even aan te geven hoe ver de interesse in blanke mensen hier gaat: we kregen applaus aan t einde van de dag van al die kinderen en leraren, ´omdat we erbij waren´. Het is toch van de zotte!

Aan het einde van de cursus hebben weer de bus terug gepakt naar het weeshuis! Onze planning was het ontwikkelen van fotos en ik wilde nog even het rondje bellen doen, zoals ik pap en mam beloofd had. Het was inmiddels al 5 uur en ik was helemaal moe. Ik wilde ook nog wat fotos ontwikkelen, maar nadat dat apparaat het voor de 5de keer in 45 minuten begaf, ben ik de deur uitgelopen met onbetaalde fotos, omdat ook echt NIEMAND mij wilde hebben. Ik werd jammer genoeg achtervolgd en moest ze inleveren....beetje jammer!

Annelie ging dinsdag weg en wilde daarom maandag met zn allen gaan eten! Toen hebben we gezellig met zn vijven zitten eten, tortillas en frietjes. Savonds zouden de vrienden van Lieke aankomen, die hier voor 4 weken komen rondtrekken. We hebben ze dus thuis even ontvangen en toen ben ik heerlijk naar bed gegaan, want de volgende dag zou weer een drukte van belang worden.

Met die fotos van Lieke en Annelie heb ik toen nog een fotocollage gemaakt. Alle kinderen erop en hij was heel mooi! We kwamen dinsdagochtend dus aan met allerlei cadeautjes, omdat Annelie afscheid zou nemen en ze wilde de kinderen zo bedanken. We gaven de kinderen dus de collage en ze waren zo trots en blij! Ook gaven we ze ieder een eigen envelopje met fotos, zodat ze die in hun fotoalbum kunnen doen. Iedereen was aan het vergelijken, lachen, stralen, genieten en vooral trots op de fotos. Ook hebben we 2 tafelkleden gegeven en een sombrero, die we tijdens de Geulageutza hadden verzameld.

Annelie nam daarna afscheid en dat was even een verdrietig moment. Voor Lieke, omdat haar tijd met Annelie eindigde, maar voor mij ook, omdat de jongens verdrietig waren, maar ze konden het niet uiten, Ze wisten zich helemaal geen houding aan te nemen en toen besefte ik me ook dat ik echt verliefd ben geworden op die jochies. Vooral als je weet dat er maar 1 of 2 van de 10 goed terecht komt. Dan ga je je afvragen wie dat dan zijn en waarom ik daar niks aan kan veranderen. Maar goed, het bleef gezellig.

Aangezien Adrian 12 jaar zou worden en we de planning al op iets leuks hadden staan, zijn we gaan zwemmen met de jongens, omdat ze het zo leuk hadden gevonden. Het was weer super leuk voor die jochies en ook Martijn en Dave, de vrienden van Lieke, gingen mee. De vorige keer hadden vooral de kleintjes heel veel plezier, maar dit keer was het andersom. De oudste jongens leerden de jongste kinderen zwemmen en stoeiden wat aan met mij, omdat ik hier nogal de mannelijk bokser ben. Wel is dat stoeigedrag soms moeilijk, omdat je niet weet wat de kinderen precies hebben meegemaakt en hoe ze dat gedrag oppakken. Daarom hou ik het leuk, maar probeer er niet te erg op in te gaan. Tot nu toe blijven ze er allemaal normaal onder en komen ze me al boksend tegemoet als ik binnenkom.

Op een gegeven moment zat ik op de schommel bij het zwembad en toen had ik het idee dat Adrian, de jarige, met een reden naast mij kwam staan. Hij was nogal stil en terughoudend en kwam zo twijfelend naast me staan. Ik had dat in de gaten en begon met hem te praten. Het ging van ´of hij het leuk vond´ naar ´of hij broertjes had´. Hij was echt verdrietig, omdat hij vertelde over zn broertjes die gewoon thuis woonden. Ook had hij nog ouders, maar hij wilde graag thuis zijn. Maar de vraag naar thuis is nogal dubbelzijdig, omdat je niet weet welk thuis hij bedoelt. Ik vroeg hem of hij iets leuks met mij wilde doen, zoals naar de film en hij straalde helemaal! Maar niet genoeg en daarom stelde ik voor of hij een vriendje mee wilde nemen. Toen was het dus helemaal leuk! Uiteindelijk was het plan 3 vriendjes, Adrian en ik. Wel zei hij dat hij graag naar huis wilde. Toen hebben we er even rapidomente voor gezorgd dat alle kinderen het bad uit waren. Dat met de ´we-gaan-gewoon-tactiek´.

Daarna wilden we pannenkoeken gaan bakken en de jongens hebben ons toen goed geholpen. Het leuke van die kinderen is, is dat ze elk op een eigen manier aandacht vragen. Elk kind heeft zo zn goede en minder goede eigenschap. Ik wil even de jongens benoemen zodat ik ze zo zal onthouden. Ik probeer van jong naar oud, maar ik weet het niet helemaal zeker.

We hebben Juan Carlos, zeker te weten een fotomodel in Nederland. 10 jaar oud en rennen dat hij kan. Hij is super lief en echt ´het kleintje´ van de groep. Hij bemoeit zich overal mee en wil ook constant de aandacht. Omdat hij zo leuk is, krijgt hij die aandacht ook en dat is soms moeilijk. Daarnaast wil Juan Carlos nog steeds die moederliefde en die vraagt hij op momenten dat niemand het ziet, omdat dat natuurlijk niet stoer is. (Ik geef straks nog een voorbeeld)

Adrian, nu 12 jaar oud. Super verlegen en heel stil. Wel komt het lieve kind helemaal tot bloei als hij ziet dat het kan. Bijvoorbeeld tijdens het zwemmen of voetballen. Hij probeert stoer te doen, maar je prikt zo door hem heen. Jammer genoeg zie je nu al dat hij heel vatbaar is voor zijn omgeving en dat gaat hem denk ik de kop kosten.

Marcello, 13 jaar oud. Een klein dikkertje, die een beetje buiten de groep valt. Je krijgt niet echt contact met hem, maar als je hem dat beetje aandacht geeft, straalt hij meteen. Wel is het moeilijk met hem te communiceren en te spelen. Ook merk je bij hem dat hij een achterstand heeft op schoolgebied en dat merk je in zijn doen en laten.

Rogelio, 13 jaar, mooi menneke (althans, dat zegt Lieke) en heel sportief. Wel is hij echt heel stoer, maar is hij ook heel bang. Hij wil dat niet bewijzen aan de rest, maar hij vindt het soms gewoon eng. Hij vraagt aandacht door me te slaan en hij is heel tweezijdig. Je kan met hem lachen, maar soms zou je ook hele andere dingen met hem willen doen. Hij is heel agressief, maar toch weer niet. Ik denk dat dat met zn jeugd te maken heeft.

Chrisanto, een schat! Verlegen, grappig, fluit veel naar je, behulpzaam, bescheiden, terughoudend, maar duidelijk een eigen mening. Hij vermaakt zich prima in zn eentje en heeft echt helemaal niemand nodig om zich te amuseren. Hij moest echt aan de nieuwe vrijwilligers werken, maar hij is heel erg veranderd. Hij zegt ook waar het op staat, je moet er alleen om vragen. Hij lacht ook heel veel en dat vind ik een super goed teken!

Juan, een onopvallend kind, 14 jaar. Juan kan zn emoties niet kwijt. Hij kijkt boos als hij blij is en lacht op momenten dat het heel raar is. Hij houdt zich op de achtergrond en doet net of het hem allemaal helemaal niks scheelt, maar dat is zijn manier van aandacht vragen. Ik ben me steeds meer op hem gaan richten de afgelopen dagen, omdat ik hem eigenlijk nog echt ´gezien´ had. Wel heb ik het idee dat hij alleen zijn met mij leuk vindt en zo komt hij ook zo af en toe naast me lopen enzo. Hij doet dan weer dat het hem niks scheelt, maar zo vraagt hij aandacht.

Jesus, blablabla. Een echte prater van 15. Stoer menneke, wil alles, zegt alles, doet alles. Hij is echt een van de leiders, omdat hij zn mond opentrekt. Hij vraagt CONSTANT aandacht en soms wordt je daar helemaal gek van. Hij is een stoere, maar hij ziet wel in dat het af en toe genoeg is en dan wordt hij heel behulpzaam. Ik kan heel goed met hem opschieten, maar af en toe.....
Jesus werd ook mijn vriendje genoemd.

Santiago, 15 jaar. Heel moeilijk kind, waar je absoluut geen hoogte van kan krijgen. Heel chagerijnig, terughoudend, stoer, boos tegelijk. Hij wil nooit op de foto en lacht amper. Ook denk ik dat hij achterloopt op school. Wel verandert ook hij bijvoorbeeld in het zwembad tot een speelfanaat. Grapjes, spelletjes, kietelen, springen, bommetje enzo. Je kan absoluut niet met hem praten, want hij loopt gewoon weg. Hij heeft geen directe aandacht nodig, omdat hij die ontwijkt. Ik weet niet zo goed wat ik met hem aan moet, omdat het heel moeilijk is hoogte van hem te krijgen.

Gabriel, 15 jaar en waarschijnlijk homo. Hij wordt Lieke dr vriendje genoemd. Echt een behulpzaam kind. Verbeterd ons ALTIJD op ons Spaans. Hij is hartstikke slim en hij is een van de weinigen die ons bedankt voor van alles en nog wat. Wel heeft hij een eigen mening en kan zich prima vermaken in de groep. Wel is hij heel afhankelijk en wil constant aandacht. Hij doet dat op een leuke manier, maar soms merk je dat hij gewoon niet zonder die aandacht kan, omdat hij zich anders alleen voelt ofzo. Ik weet het niet precies, maar het is iig een heel lief kind!

En dan mijn vriendje, Eleuterio, 16 jaar. Echt een relschopper, die veel in zn leven heeft meegemaakt. Hij is bijna uit het huis gestuurd, omdat hij niet meer op school zit. Nu moet hij gaan werken om zo zijn plaats in het weeshuis te kunnen betalen. Hij is zo onvoorspelbaar, want je weet niet wat hij er mee bedoelt. Wel zie ik veel verdriet in zijn ogen en wil hij heel graag aandacht. Ook is hij de papa van het stel en zo gedraagt hij zich ook in bepaalde situaties. Dan ben ik zo trots op hem. Hij heeft het volgens mij echt op mij gericht, omdat hij zich fijn voelt bij mij. Hij stoeit heel vaak met mij, tackelt mij (leuk..) en probeert op die manier de aandacht te krijgen. Hij is super slim, maar zo vatbaar voor de omgeving. Ik zou zo graag willen dat hij goed terecht komt, maar ik denk het van niet. Sorry schat, maar ik ben echt een beetje verliefd op hem geworden...

Dat waren ze alle 10. Het zijn allemaal super leuke kinderen! Het is echt een vriendengroep en het bouwt ook op elkaar. Ze helpen elkaar, steunen elkaar en doen alles met elkaar. Het is 1 grote familie met ieder zn eigen verhaal.

Maar goed, waar was ik...?

Pannenkoeken bakken! Tijdens het pannenkoeken bakken waren alle kinderen er achter gekomen dat ik met 4 kinderen naar de bios zou gaan. En toen kwam het gemiep alweer. Adrian vond het leuk als alle kinderen meegingen en ik had nog geld over, dus hoppa, een uur later stonden we alweer gewassen en gestreken bij ze op de stoep. Gelukkig waren ook zij gewassen en gestreken, maar snelheid en tempo is niet de cultuur en RAPIDO VAMOS CHICOS zat er dus ook niet in. Met zn allen naar de bios om er vervolgens achter te komen dat we te laat waren voor de film die Adrian wilde zien. Ik heb die kaartjes toch maar gekocht, hopende dat de reclame nog bezig was. De vorige keer in de bioscoop werden we gesnapt met drie zakken gekocht eten en drinken en de kinderen vonden het GEWELDIG! Nu moesten we ali-illegalie die bios weer in en ook dat vonden ze weer helemaal geweldig. Ik had wel flink de overmacht en dat deed me even goed. Ik heb weer anderhalf uur niks gesnapt van de film, maar ik lachte mee als de kinderen lachten. Juan Carlos, de kleinste, kwam na 10 minuten zo sneaky naast mij zitten en gaf me een knuffel en zei 2x: ´me gusto mucho´. Hij wilde op dat moment echt even gewoon een knuffel en gewoon even dat vertrouwelijke. Ik heb hem vervolgens onopvallend zitten kriebelen en dat vond hij fijn! Niemand kon het zien en dan is het allemaal goed. Daarna is het weer stoer en gaan met die banaan!

De kinderen hebben er weer van genoten en dat deed me goed!

Natuurlijk lag Annemiek er aan het einde van de dag weer helemaal af, maar dat geeft ook weel zelfvoldoening. Vanochtend stond de planning op verven. Zo gingen we met zn 4en richting het jongens weeshuis. We hebben een hele rotzooikamer in een uur HELEMAAL uitgeruimd. Alle zooi de deur uit en toen zijn we tafels en krukken gaan schilderen. Heerlijk, olieverf. Ik zit dus nu serieus onder de groene verf. Op kleren, handen, benen, haren en tenen. Maar dat maakt niet uit, het roest er vanzelf af.

Daarna op naar meisjes, maar we werden niet met een warm onthaal ontvangen. De enige vrouw op dat moment reageerde heel afkeurend. De kinderen zaten te eten, het regende, we waren te laat, er kon niks gebeuren en ga zo maar door. Ondertussen dat er 27 meisjes zaten te eten, stond zij te breien. Die kinderen kunnen gewoon goed voor zichzelf zorgen, maar toch. We hebben even met Kuka gesproken en die heeft de kinderen toegesproken met de woorden dat er NIEMAND bij ons mocht komen. Ik had dus uitgelegd dat de manier waarop ik eruit zag, de kinderen er dan ook zo uit kwamen te zien.

Met Hollandse snelheid waren we in 2 uur klaar bij de meisjes met alle tafels. Aangezien de meisjes hadden gegeten voor ons schilderwerk, lag de vloer onder de kippenbotjes. We zaten letterlijk te verven dus de botjes. Toen werd het motto voor die dag: verven en botjes!
Morgen gaan we er weer terug om heel veel spullen af te geven en de muren te verven, want die zien er niet uit.

Daarna zijn we met Dave en Martijn uiteten geweest en voor 5 euro stonden we met een volle maag buiten. Heerlijk!

Nu ga ik met thinner mijn huid schrobben en mijn bed opzoeken. Morgen weer een nieuwe dag!

Hasta manana!