Op de voorbank!

Donderdagochtend was de dag dat AL het schilderwerk af moest komen, omdat Lieke vrijdag zou stoppen en ze op die dag alleen maar afscheid wilde nemen. We begonnen dus goed op tijd en hebben even met snelheid 15 krukken groen geverfd.

Lieke had geld verzameld om de jongens allemaal hetzelfde tenue te geven, zodat ze een team vormden. We gaven ze de shirtjes alleen de kinderen waren erg ´verwend´ op dat moment, omdat het te groot, te klein, lelijk of wat dan ook was. Bij sommige kinderen zat het goed, maar het belangrijkste was, was dat het allemaal goed zat. Ze waren helemaal niet blij en ze stonden te zeuren. Lieke had het op dat moment even niet meer, want ze had er zoveel moeite voor gedaan en ze konden alleen maar zeuren. Ik heb ze toen even met een hard woordje toegesproken (toen Lieke even weg was) dat Lieke daar moeite en tijd in heeft gestoken. Ook dat ze die kleren speciaal voor hun had gekocht, maar vooral dat ze wat vaker dankjewel moesten gaan zeggen, omdat dat meer dan logisch is. Ze begonnen meteen in koor: ´GRACIAS, LIEKE!!´ Lieke zat nog vrij teleurgesteld op de wc, maar toen ze terugkwam hebben ze haar allemaal bedankt en waren ze ook blij met de kleren. Ik hoefde toen ook maar 1x te zeggen: ´ik wil graag een foto van jullie allemaal MET kleren´ en ze liepen rustig naar hun kleren, trokken ze allemaal aan en stonden klaar voor de foto! Misschien toch maar de PABO?

Daarna zijn we de keuken af gaan maken, omdat we een klein stukje nog niet hadden afgemaakt. Ik werd even van boven tot onder ondergekladderd, omdat ze onze aandacht weer even nodig hadden. Wat ik daarna wel heel leuk vond, was het moment dat ik eventjes alleen met Jesus zat. In de keuken en ik begon hem eens wat vragen te stellen over zn familie, ouders, zusjes, weeshuisen, vrienden enzo. Hij is het meest open van alle kinderen en hij gaf dus ook gewoon antwoord. Hij had nog 1 zusje die wel thuis woonde. Hij was het huis uitgestuurd omdat hij zich misdragen had, maar hij mocht terugkomen na zijn tijd in het weeshuis. Dat vond ik echt verschrikkelijk om te horen, omdat het echt een superleuk kind is dat gewoon veel liefde nodig heeft.
Jesus begon ook over aanstaande zaterdag, omdat ze op zaterdag altijd hun familie zien. Daar kijken ze allemaal heel erg naar toe en dat is ook een bijzondere dag. Ik vertelde Jesus dat Lieke en ik het plan hebben hier volgend jaar terug te komen en in die tussentijd veel geld op te halen. Zo gaan we (waarschijnlijk) de 80 van de Langstraat lopen en Jesus moest zo hard lachen toen hij dat hoorde! Heerlijk!

Na het gesprek gingen we richting Santa Rosa, de wijk waar het meisjesweeshuis is. We werden met veel glimlachen en liefde ontvangen door Kuka en daar had ik even behoefte aan, want dat chagerijnige gedoe de hele tijd werkt demotiverend. We zijn meteen de stoeltjes gaan verven en de meisjes hielpen mee met schuren. Ze vonden het geweldig en ik ook, want dan hoefden wij dat tenminste niet te doen. Ook hebben we de balken en kasten geverfd en ja, ook nu weer konden de meisjes de kleur en geur van de verf niet weerstaan. Discipline, discipline! Kuka kwam weer even kijken en ze was erg echt heeeeel erg blij mee en dat was heel leuk om te zien!

Daarna kwam de thinner te voorschijn en alle kinderen wilden hun handen laten schoonmaken. Marieke en Dave hebben daar wel een uur gestaan, omdat al die kinderen hun handen expres vies maakten om weer aan de beurt te komen. Toen ben ik ook weer zo boos op een meisje geworden, omdat ze echt zo zat te klieren. Toen had ze het in de gaten en hield ze gelukkig op.

Toen kwam het GROTE MOMENT voor die meisjes: we gingen 2 hinkelpaden schilderen op de grond. Dat was iets wat ze absoluut niet konden kapot maken en wat dus ook makkelijk te doen was. We leken wel popsterren met zoveel publiek. Ze genoten ervan en wilden meteen gaan springen, maar ze wisten dat ze het echt niet mochten aanraken. We beloofden hun MORGEN uit te gaan leggen hoe het werkte. Na een lange dag van 8 tot 8 was het tijd om naar huis te gaan! Dave en Martijn wilden Lieke en mij graag trakteren op een etentje, omdat ze vonden dat wij dat verdienden en dat hebben we dus ook meteen aangenomen. We gingen naar 100% natural wat echt SUPER lekker is!

Vrijdag was het moment van rapidomente al het geld van Lieke op maken. Ze had nog veel te besteden en we begonnen dus met een tafeltennistafel voor de jongens. Ze stonden ons natuurlijk vreemd aan te kijken, want wat moeten 4 blanken nou met een tafeltennistafel. Maar goed, ze zouden hem komen brengen met een auto over een half uurtje. We wisten dat dat een Mexicaans half uurtje zou zijn. Lulu had al de jongens in een kamertje geduwd met een dvdtje, zodat ze zich bezighielden. Die Mexicanen deden er uiteindelijk 2 uur over en kwamen LOPEND met een zware tafeltennistafel. Dat is 20 minuten lopen, wat een humor! Heerlijk!

Die tafeltennistafel hebben we op de speelplaats gezet en we zijn gewoon gaan spelen zodat ze zelf konden horen dat er iets was en dat ze kwamen kijken. Zo GAVEN wij die tafeltennistafel niet, maar stond hij er gewoon en hoefden de kinderen ook niet te reageren. Vooral Juan, een verlegen stille jongen, was helemaal blij en heeft echt 2 uur lang staan tafeltennisen. Hij was super mooi om te zien. Veel kinderen wisten niet goed hoe ze moesten reageren. Na het tafeltennisgebeuren moesten we verder met de spullen voor de meisjes. We begonnen met ondergoed en het was zo grappig! We stonden daar een partij te schreeuwen en te lachen en te grappen. We hadden super veel bekijks, mooi was dat! We eindigden uiteindelijk met zo´n 100 ondergoedjes voor nog geen 40 euro.

Ik had aangegeven dat ik graag om 5 uur in het internetcafe wilde zijn, omdat mams dan jarig zou zijn en toen zijn we echt super snel gordijnen en handdoeken gaan kopen. Het gordijnen kopen was weer lekker Mexicaans. Iemand snijdt de gordijnen, hij geeft ze af bij een mevrouw, jij moet gaan betalen wij een andere kassa, je krijgt een bonnetje en met de bonnetje moet je bij die eerste mevrouw weer je spullen op gaan halen, omdat zij ze voor jou inpakt, dus. Toen op naar het internetcafe en ik was gewoon de eerste:D Goed he mams?

Daarna wilden we nog naar een grootwinkelcentrum om watertonnen te kopen en schoenen voor die meisjes. We gingen met de bus, maar alles stond vast en we waren al een half uur te laat. Lieke werd helemaal chagerijnig, maar toen we daar eenmaal aankwamen hadden we de grootste lol. We konden om al die Mexicanen eindelijk even lachen en we beseften ons dat het gewoon een omslachtig land is.

Eerst je tas afgeven bij de balie, dan gaan winkelen, we hebben echt alles er in gesmeten. 3 tonnen, megagroot, zakken chips, zakken wasmiddel en gaan met die banaan. Maarja, we hadden die spullen nou gekocht, maar nu moesten we die schoenen nog gaan regelen. Dus hup met al die spullen richting de schoenenzaak. Midden in die schoenenzaak stond dus een karretje met 3 grote tonnen en 2 uitgeputte meisjes die daar eens rustig gingen zitten met een zak chips en een flesje cola. We gaven haar het blaadje met de schoenmaten. Regel die shit maar, zou Rob zeggen. Dus na 1,5 uur had ze eindelijk alle schoenen bij elkaar. Ze moesten nog allemaal MET DE HAND OP EEN BLAADJE worden opgeschreven; code, hoeveelheid, prijs en ga zo maar door. TOEN moesten ze allemaal gecontroleerd worden. DAARNA moesten ze allemaal gescand worden. Gelukkig konden we erom lachen. Het handige was, was dat we 3 grote tonnen hadden, waar al die schoenen mooi inkonden.

Ondertussen dat Lieke stond te betalen kwam er een vrouw op mij aflopen die me al de hele tijd stond aan te gapen. Ze vroeg wat ik hier aan het doen was en waarom ik zoveel schoenen kocht. Ze vond dat ik mooie ogen had, maar na mijn verhaal over de weeskinderen kwam haar verhaal. Zij had namelijk ook een huis en had ook schoenen en geld nodig, maar ze was mij gewoon aan het bespelen.

Ze liep tot aan de taxi mee met ons en was nog steeds aan het praten. Ik wimpelde haar af, maar ze bleef claimen. Lieke had het niet meer en kreeg de slappe lach. AL DIE SPULLEN in de taxi, wij voorin met zn 2en. Mexicanen die ons aanvielen, een briefje voor de tandarts in onze handene duwden en een dikke taxichauffeur die erg echt de humor niet van in kon zien. Wel zetten hij nog even Michael Jackson extra hard aan en we begonnen opeens van heel deze cultuur de humor in te zien! Het was een heerlijk moment!

Met al die spullen op naar de jongens, waar ze gelukkig rustig aan het tafeltennisen waren. Lieke nam afscheid met een traan en met al die spullen in de taxi. Aangezien die spullen in een taxi gingen, kon ik er als enige bij. Het was al donker en de taxichauffeur wist niet waar het meisjesweeshuis was. Nou dacht ik, dan vertel ik jou dat toch gewoon even ´amigo´. Dus ik heb hem ff verteld waar hij links en rechts af moest. Lieke, Dave en Martijn zaten in een andere taxi, maar zij vertrokken later. Toch waren ze er eerder en waren helemaal overbezorgd toen ik er nog niet was. In paniek belden ze mij met de telefoon van het weeshuis, maar ik was gewoon ergens een straatje te vroeg naar links gegaan. Ik besefte me toen wel dat ik dat inderdaad echt niet had moeten doen. Goed, leerles en gaan!

Toen begon het uitdelen bij de meisjes. Schoenen, ondergoed, slippers, tonnen, wasmiddel, handdoeken enzovoort. Alle kinderen in een rijtje en de schoenen werden verdeeld. Kuka was helemaal ondersteboven en gelukkig. We kregen toen een Spaans liedje als bedankje en dat was echt super lief!

Zoals beloofd ben ik toen het hinkelspel gaan uitleggen aan een meisje en heeft Lieke de ondergoeden staan verdelen. Het was een drukte van belang en iedereen had dikke lol!

Na het uitdelen was ik naar bovengelopen en zat ik even met Kuka te praten. Lieke van der Sanden heeft mij een donatie gegeven en ze wilde graag dat de meisjes iets leuks zouden gaan doen. Ik wist dat ik niet met alle 26 iets leuks kon gaan doen, maar ik vroeg aan Kuka of ik met 3 oudste meisjes iets leuks mocht gaan doen. Ik vroeg het voorzichtig en terughoudend, maar ze weigerde. ´Ze mocht daar namelijk geen toestemming voor geven.´ Na enige vragen kwam ik erachter dat de pater dat dus verbiedt. De kinderen mogen het huis niet uit, geen leuke dingen doen en al helemaal niet met blanke vrijwilligers. Waarschijnlijk zou God dan boos worden. Nouja, niks aan te doen, maar nou heb ik met haar afgesproken dat ik maandag met de meisjes ga knutselen. Dat werd dus mijn nieuwe gedachten over wat ik dan precies ging doen. Ik kwam die nacht op het idee om met die meisjes hun eigen fotolijstje te gaan maken. Voor elk kind had ik wel een foto en dan zou ieder meisje haar eigen dingetje kunnen versieren. Nieuw plan voor zaterdag.

Zaterdag ben ik gaan winkelen in mn eentje en heb toen het nodige gekocht. Ik heb 133 fotos laten afdrukken, ik heb vilt gekocht, versiersels, lijm, scharen, verf, zodat ze echt iets kunnen maken. Ik was er helemaal blij mee!

Toen kwam het grote moment: het internetcafe. Heel de familie op skype in Drunen, omdat mam jarig was. Heel de boel kletste door elkaar en ze hadden geen idee dat er een seconde vertraging op zat en ik dus constant iedereen door elkaar hoorde praten: HEERLIJKE FAMILIE! Het was een mooi moment, maar Lieke moest natuurlijk ook in beeld komen. Ik eerst bij Lieke voor de webcam voor haar moeder, daarna Lieke bij mij voor mijn familie!

Om 5 uur nog even een afscheidsdrankje op de Zocalo gedaan, omdat Lieke en haar vrienden om 11 uur de bus zouden hebben naar Puerto Escondido, een badplaats.

Lieke had vrijdagochtend haar was afgegeven bij de wasserette, maar op zaterdagavond is Lieke vertrokken naar Puerto Escondido zonder haar was, omdat het Mexico is en de wasserette gewoon gesloten is, als zij dat willen. Nou heb ik maar van alles aan Lieke meegegeven aan kleren, omdat ze anders niks had.

Een afscheid met een klein traantje, omdat het het einde was van een leuke en mooie tijd hier Oaxaca. We hebben veel bereikt, gedaan, gelachen samen en dat was nu klaar. Jammer, maar het was tijd om te gaan reizen!

Nog geen 10 minuten later stond Madame al weer voor op de stoep, omdat ik had gesmst dat ze uiteindelijk haar batterij was vergeten. Lieke Galbraith, kan niet zonder muziek, stond dus op de stoep voor EEN BATTERIJ! Dat geeft maar weer eens aan hoe ze in elkaar zit. Ik hou dr toch van!

Vanochtend was het echt een zondag: lekker uitgeslapen tot 10 uur. Daarna tot 12 uur in mn pyjama gelopen en nu zit ik al de hele tijd mn verhaal te typen. Ik moet het nog even een paar daagjes volhouden hier. Marieke vertrekt morgenochtend naar Mexico City om te gaan reizen. Ik ga lekker knutselen, zwemmen en voetballen en dan WIL IK AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAANDACHT!!!

x Nemika (=Annemiek op zn Spaans)