Aanvaard t!

Donderdag ben ik niet naar de jongens gegaan. Ik heb even alles gedaan wat nodig was. Kappertje, spulletjes gekocht, was opgehaald van de wasserette, internetcafeetje, boodschappen gedaan en ga zo maar door. Nadat ik zo´n 5 uur niks had gedaan, was het tijd om richting het vliegveld te gaan. Met de taxi, wat nog mooi was. Ik vroeg hoeveel het ritje kostte en hij zei 120 pesos. Ik zeg vol verbazing ´NEEEEEEEE, het normale is 80 pesos´ en Annemiek mocht instappen.

Op het vliegveld waren maar 3 mensen te vinden en gelukkig kwam het vliegtuig 15 minuten eerder dan verwacht. Ik was misselijk van de zenuwen, maar daar kwam meneertje aanlopen. Met zn rugzak en wandelschoenen was hij er helemaal klaar voor. We konden elkaar natuurlijk niet in de armen vliegen, omdat eerst de bagage nog gehaald moest worden. Zodra die kwam dacht Dirk het even snel op te lossen. Hup, zn spullen en gaan met die banaan. Richting mij, maar onze omhelzing duurde nog geen minuut. Dirk werd al aangetikt door een bewaker. Zijn bagage moest nog door de controle. Ik had alles zien gebeuren, dus ik had het een beetje verwacht. Na een persoonlijke controle werd zijn rugzak opengetrokken, want Dirk zou nou wel een echte terrorist zijn. Maar goed, alles was goed afgelopen, niks aan het handje, hup met de taxi. Waarschijnlijk was de taxichauffeur dronken, maar het kostte ons in plaats van 300, maar 90 pesos. (Rustig Jose, hij leeft nog)

Voor Dirk was natuurlijk alles anders en nieuw, maar hij had al door dat het een andere cultuur was: ´Waarom gaan al die mensen niet gewoon wat doen?´ We kwamen bij mijn nederige stulpje aan, maar we moesten even stil zijn, want Dirk was daar illegaal. Na 10 uur namelijk geen bezoek, anders moet je betalen. In bed heb ik mijn 1000 fotos er even doorheen gejast, zodat Dirk al een indruk kreeg van mijn afgelopen 5 weken.

Ik heb daarna heerlijk geslapen, Dirk wat minder. Vrijdagochtend was de dag van Oaxaca. Ik heb Dirk alles laten zien wat maar belangrijk was geweest voor mij. De weeshuizen, scholen, kerk, Zocalo, kinderen, t fruitkraampje, mn dagelijkse eettentje en ga zo maar door. Wat Dirk vooral indrukwekkend was, was het huis van de meisjes. Natuurlijk zijn verhalen iets om een indruk van te krijgen, maar als je het dan echt ziet, is het toch net iets anders. Ik was vooral ook blij dat ik mijn verhalen werklijkheid kon maken, zodat iemand weet waar ik het over heb! Alle meisjes vlogen in Dirk zn armen en hij voelde, zoals ik 10x, de luizen in zn haren kruipen. Ik heb een rondleiding gegeven en toen na een afscheid was het klaar met de meisjes.

Aan de jongens ben ik meer gehecht, maar ik vond het fijn om ook weer even van ze af te zijn. Lerares blijft nog steeds niks voor mij. Dirk heeft nog een balletje met ze getrapt en toen zijn we naar huis gegaan. Na 9 uur slenteren was het ook wel klaar geweest. Een momentje van rust was vooral voor Dirk erg nodig, want ik ben het immers al gewend ALLES TE LOPEN! Savonds zijn we in mijn favoriete restaurantje gaan eten. Erg gezellig en ontspannen. Het salsa dansen hield Dirk die dag maar even voorgezien. Grapje, ik ook!

Zaterdagochtend stond er namelijk al weer veel op de planning. Ik moest het huis uit, dus alle spullen moesten ingepakt zijn. Om 9 uur de taxi richting mijn gastgezin van de eerste 2 weken. Ik heb het voor elkaar gekregen dat we voor Dirk voor 2 nachten niet hoefden te betalen en daar hou ik van. Ik blijf immers een Nederlander en een kind van mn vader.

Na de spullen bij het gastgezin gezet te hebben zijn we naar de stad gelopen. Met een busje werden opgehaald omdat we meegingen met een tour. Die tour had ik al gedaan, maar dat maakte niet uit, het was een leuke dag. Eerst de dikste boom van óf Latijns-Amerika óf de hele wereld. Daarna handnijverij, Mitla, watervallen, waar we heerlijk gezwommen hebben en uiteindelijk de Mezcalfabriek. Daar heeft Dirk kennis gemaakt met het drankje van Oaxaca. De dag is gewoon ontzettend vermoeiend en dat wist ik al.Eenmaal op bed hebben we allebei 1,5 uur liggen slapen en toen ik Dirk wakker maakte, was hij er niet helemaal klaar voor.

Vanochtend, zondag, was de planning om naar Monte Alban te gaan, maar Dirk voelde zich nog steeds niet helemaal lekker. Hij kwam erachter wat een jetlag was, want hij was lam, moe, hoofdpijn, chagerijnig en had geen zin. Met een sjokkende Dirk achter me zijn we toch maar richting Monte Alban gegaan. Het verpletterende uitzicht en de ingenieuze gebouwen deden hem zijn jetlag even vergeten en hij was blij dat we toch gegaan waren.

Dirk wilde alles weten wat de gebouwen inhielden en hij was gefascineerd door de omgeving. Hij had ooit een film gezien over de mensen die daar woonden en hij kon zich er dus van alles bij voorstellen. Na ons bezoek zijn we lekker frietjes gaan eten en hebben we even ontspand en genoten van het uitzicht over heel Oaxaca. Nu zijn we weer klaar met ons dagje en zitten we in een internetcafe. Vanavond hebben we de nachtbus richting Huatulco, een badplaats. We hebben er allebei heel veel zin in, en vooral ik, omdat ik daar echt ff behoefte aan heb. Helemaal niks!

Dirk is zich nog steeds aan het verbazen over heel veel dingen en hij realiseert zich nou dat als ik zeg dat mensen hier niet aan de kant gaan, dat ze dan ook echt niet aan de kant gaan. Ook staat hij versteld van mijn Spaans en is hij blij dat er tenminste iemand is die met deze mensen kan communiceren, omdat er hier niemand Engels spreekt. Ook dat is iets waar hij zich over verbaasd: Nee Dirk, ze spreken hier geen Engels. Maar gelukkig, nou ben ik een keer beter in iets dan dhr. RinusdeFrinus van Bussel! Heerlijk gevoel!

Nou, op naar t strand!