SCHIET OP!!

Zo, ik (Dirk) heb Annies dagboek even ingepikt, dus vandaag even een verhaaltje van mij, voor de verandering, leuk war?

We zitten nu dus in San Christobal de Las Casas, in het oosten van Mexico, bijna tegen de jungle tegen de grens van Guatemala. Het lijkt hier weer meer op Oaxaca qua straatjes en manier van leven dan op Huatulco, dat wat minder Mexico was.
Het is hier gelukkig niet meer zo heet, of ja, als je in San Christobal blijft in ieder geval.

Na een lange busreis van een uur of 13 kwamen we aan in San Cristobal, gelegen in de armste provincie van Mexico, Chiapas. We hadden al een hotelletje gevonden via internet en daar gingen we dan ook linea recta naar toe. De kamer werd goedgekeurd en we besloten hier 6 dagen te blijven in plaats van de geplande 2. Onze planning was namelijk 2 dagen hier, 2 dagen in Palenque en 2 dagen in Villahermosa, maar die busreizen en in- uitpakken zagen we even niet meer zitten. Na ons gesetteld te hebben, gingen we het centrum in, waar weer leuke marktjes waren waar we onze vermoeide ogen uitkeken. ´s Avonds gingen we lasagne en spaghetti eten in een lelijk restaurant. De ober annex baas was
net zo lelijk, met z´n gezicht. Natuurlijk ging alles weer net zo sloom als de rest van de Mexicanen. SCHIET OP!! Maar nee, niemand luistert. De lasagne kon Annies goedkeuring niet wegdragen en ik slurpte de spaghetti in een recordtijd van 17,4 seconden smakeloos naar binnen. ´La cuenta, por favor, SCHIET OP!!´. Betalen en gaan met die banaan. Vlug ergens wat drinken en een hamburger met friet voor Annemiek, en veul! En rapidomenta, of zoiets.

Vervolgens moest ik eraan geloven: Salsa... en dan niet het sausje, nee, de dans met de bewegelijke heupen. Echt iets voor deze slungerige jongen met teveel gevoel voor ritme. Gelukkig was de dansvloer niet vol met goede salsadansers.. WEL!!!! Nog nooit de salsa gezien, maar Annemiek sleepte me er door heen, en met wat zelfverzonnen pasjes en bewegingen met mijn lekkere kontje leek het misschien nog ergens op, maar ik denk het eigenlijk niet. We gingen vervolgens maar enigszins vroeg naar huis, want de volgende dag stond er een rit op de paard op de planning.

We werden opgehaald door een kabouter die ons naar een, zoals ze dat hier in Mexico mooi noemen, 'auto' gebracht. Eindelijk mochten we als echte Mexicanen in de bak van een pick-up zitten!Heerlijk... Het was een vrij comfortabele rit, ook al had de voorruit meer barsten dan glas en zaten we gewoon op planken. Na wat andere toeristen opgehaald te hebben was San Christobal er klaar voor. Ik geef u nu ook even 15 seconden de tijd om uw ogen te sluiten, en het volgende voor te stellen: Annie en Dirkie op de paard. Gelukt? Een glimlach? Wij kregen natuurlijk de meest manke en rebelse paarden, en zo liepen wij weer achter aan zonder dat de paarden naar ons luisterden. Het paard van Annie zakte bijna door zijn hoeven en liep links als de rest rechts liep, ging in galop als we moesten wachten en ging op z´n gemak staan grazen als de andere paarden in flinke draft voorbij draafden. De mijne liep nog, dat was al knap. Nee hoor, het viel allemaal wel mee, dit was gewoon voor het dramatisch effect van het verhaal. Na een mooie rit door de bergen kwamen we aan in een arm indianendorp. Natuurlijk werden we eerst aangevallen door een leger meisjes gewapend met armbandjes en todden. Na een ferme strijd liepen we eindelijk het dorp in, wat eigenlijk niks voorstelde. We hadden voorgenomen om met 14 pesos het dorp te verblijden. Zo kochten we wat armbandjes en een zakje chips. Verder hebben we nog een cakeje en twee puddinkjes weggegeven, lief he van ons. Na een uurtje gingen we weer terug. Iedereen klaagde op het einde, want onze knieen, ruggen, bipsen begonnen zeer te doen. Ook 2 objecten onder aan mijn buik hadden hun beste tijd gehad, en hunkerden naar vrijheid en rust. Toen we terug waren moesten we natuurlijk weer 1 uur op onze rit naar huis wachten, SCHIET OP!!, die onze vervolgens niet helemaal naar ons hotel bracht, want dat kon hij niet, of zoiets. Na het paardrijden hebben we geslapen, gegeten en zijn vroeg naar huis gegaan, want de volgende morgen zou onze wekker om 5 uur gaan...

...of toch niet. Om kwart over 6 werd ik wakker, en zag ik op de wekker dat we al meer dan een kwartier klaar hadden moeten staan omdat we opgehaald zouden worden voor een trip naar Palenque. Annie sprong op, rende in haar halfnakie over de gladde tegels naar de receptie en vroeg in haar ochtendspaans of onze bus al weg was. De bus was er nog niet (natuurlijk niet, we zitten in Mexico, maar dat dringt niet tot je door zo vroeg in de ochtend). We zetten weer een record en na 56,1 seconden stonden we enigszins aangekleed en enigszins wel te wachten op de bus, want hij was er natuurlijk nog niet. Toen we eenmaal in de bus zaten hebben we nog 2 uur heerlijk verder gemaft, ontbeten en vervolgens reden we verder naar de eerste watervallen, Agua de Azul, die ronduit prachtig waren. We keken onze ogen uit, en natuurlijk moest er gezwommen worden, we hadden niet voor niets onze badkledij bij ons en een handdoek ter grootte van een tissue. Oh ja, het was zwaar heet!

Vervolgens reden we verder naar de volgende waterval, die heel hoog was. Ons Annie vond vooral het linkse kleine straaltje heel lief, maar aan die informatie hebben jullie verder niks. Had ik al gezegd dat het hier ook heet was? Nou, het was er in ieder geval weer heel wéééérm! Na een broodje en een pakje drinken (het leek wel schoolreisje, maar dan zonder de liga´s)reden we verder naar de oude stad Palenque. Ook daar was het &%$@ heet. Dat was wel jammer, want de oude Maya ruines waren prachtig maar konden onze interesse op dat moment niet genoeg raken. De stad lag aan de rand van de jungle, en de gebouwen waren, vond ik, stukken mooier dan in Monte Alban en Mitla. Annie had echter al meer dan genoeg gezien van die culturele meuk en wilde alleen water en zwemmen, al zijn die 2 dingen in principe onlosmakelijk met elkaar verbonden. Na anderhalf uur vertrok de bus naar het centrum, waar de rest van onze groep uitstapte, omdat ze in Palenque zouden overnachten. Ons stond helaas nog een busrit van 4 uur te wachten richting ons hotel.

Vanmorgen hebben we lekker uitgeslapen tot een uur of 9, en hebben we alles op z'n Dirks of op z´n Mexicaans gedaan: lekker sloom. Nu zijn we dus bezig met onze eerste activiteit van de dag: een internetcafé bezoeken. Hierbij zijn we bij het einde van het verhaaltje gekomen. Sorry voor de lange tekst, ik zal het niet meer doen.

Groetjes van Annemiek, die op dit moment mijn armen blauw slaat van blijdschap omdat ze volgende week nog niet naar school hoeft. Inge, zeg er maar wat van.

Adios!